Wonen in onze wijk
Op de onderliggende pagina’s vindt u informatie over het wonen in onze wijk.
Wonen betekent permanent op één vaste plek verblijven. Meestal is dat een woning, maar het kan ook een andere verblijfplaats zijn waar mensen langere tijd verblijven, zoals een gevangenis of zelfs een grot.
In de vroegste prehistorie leefden mensen in grotten, holen en hutten. Al snel ontdekten ze dat samenleven in groepen meer veiligheid bood. Zo ontstonden de eerste dorpen en later steden. De vorm en grootte van woningen hangen af van de beschikbare materialen (zoals sneeuw voor iglo’s), de leefstijl van bewoners (bijvoorbeeld tenten voor nomaden), de noodzaak tot bescherming tegen het weer (zoals rotswoningen) en de beschikbare bouwtechnieken en hulpmiddelen.
De Romeinen bouwden in hun steden zogenaamde insulae — flats — waardoor meer mensen binnen de veilige stadsmuren konden wonen. Na de val van het Romeinse Rijk ging veel bouwtechnische kennis verloren, maar deze werd in de Middeleeuwen langzaam herontdekt.
Desondanks bleef het huisvestingsprobleem voor veel mensen bestaan. In de 19e eeuw zorgde de industrialisatie voor snelle stadsuitbreiding. Rond 1900 woonden veel mensen, zowel op het platteland als in de stad, nog in slechte en ongezonde omstandigheden. Toen ontstonden de eerste ideeën over het recht op goede, acceptabele woningen voor iedereen. Deze ideeën kregen steeds meer steun, wat uiteindelijk leidde tot overheidswetgeving.
In Nederland werd in 1901 de Woningwet ingevoerd, onder leiding van ministers Goeman Borgesius, Van der Linden en Pierson. Deze wet maakte het mogelijk om slechte woningen onbewoonbaar te verklaren en droeg bij aan betere woonomstandigheden.
